maandag 12 augustus 2019

Keutel of drol

Toen ik in Gent woonde was ik een soort gebuur van de grote schrijver Herman Brusselmans. Niet dat dat ertoe geleid heeft dat hij mij in enigermate zou beïnvloed hebben, wel integendeel. Doch dit terzijde.

Ik woonde in de Kalversteeg 4 niet ver van de herberg 't Veloke waar ik elke dag een cola ging drinken die de kastelein Lieven mij uitschonk in een ajuinglas, in ruil voor 5 euro. Niet goedkoop, temeer omdat je na het drinken het glas moest terug geven.
Er kwamen dan ook niet zoveel klanten. Daardoor had Lieven nood aan een bijverdienste en op een keer bood hij zich bij de arbeidsbemiddeling aan, met zijn haar in de war en zijn baard als een zeerover.
'Zo zal je geen werk vinden,' zei de arbeidsbemiddelaar, 'kom morgen terug als je geschoren bent.'
Lieven hield niet van gezag, deed maar min of meer wat werd gevraagd en keerde de volgende dag terug.
'Maar nee onnozelaar,' zei de bemiddelaar, 'ik bedoelde jouw baard.'
En daar zat hij dan met zijn kale knikker, triomfantelijk te lachen vanachter die volle grijze baard van hem.

Wij hadden veel plijzier daar in de Kalversteeg. Eddie, de hond van Herman, kakte elke dag vlak voor mijn deur. Een klein keuteltje maar dat de grote schrijver plichtsgetrouw opraapte. Ik zat daar in mijn keuken te schrijven en koffie te zuipen terwijl den Herman zich naar de hondendrol toe bukte. Telkens wanneer hij voor mijn venster weer recht kwam wuifde hij naar me. Ik zwaaide naar hem terug en we dachten allebei hetzelfde: "ziedaar een schrijver die al lang een prijs verdient, een groot miskend genie."
Herman had gelijk. Hij had daar meer kijk op dan ik.

Politicologist

Omdat ik het bij dagboek schrijven nooit veel verder breng dan blz. 2 omdat ik het dan telkens al beu word en omdat deze Blog als een soort godverdoms dagboek kan worden beschouwd, heb ik nog niet veel politieke meningen kunnen verkondigen alhier. Nochtans is Charlie Hedo een heuse gediplomeerde politicologist met een uitgebreide kennis van zaken en een eigen mening die er ongelooflijk veel toe doet. Nu nog iemand daarvan overtuigen.

Let op: De intellectuele bollebozen van een politieke partij worden verzameld in de zogenaamde studiediensten of think thanks, die de partij van dossierkennis en tot in de puntjes uitgewerkte beleidsvoorstellen voorzien. Bij de aanwerving van de leden der zulke studiediensten wordt er streng doorgeselecteerd tot de enige werkelijk intellectuele elite overblijft. Zo heeft de illustere auteur Joost Vandecasteele ooit voor één studiedienst gewerkt. Eén!

Welaan, in de wereldgeschiedenis der studiediensten gebeurde het nooit eerder dat een bolleboos op eigen kracht binnen geraakte bij twee studiediensten van twee verschillende partijen. Twee! Dat kon God alleen. Heu ... ik bedoel ik. Charlie Hedo. Bij de Volksunie en bij de VLD. 

Die dag kon ik evengoed de Euromillions hebben gewonnen

Het zal u weinig interesseren, ik schrijf het vooral voor mezelf op. Eind 2017 zat ik hier in Oostende voor mijn computer en toevallig kwam ik de naam Jean-Pierre Van Rossem tegen. Hoe zou het daarmee nog zijn dacht ik. Ik naar Wikipedia. Ja, hij leefde nog.
Ik dacht dat hij ergens in Vlaams-Brabant vertoefde. Ik had hem ooit van heel nabij gevolgd. In 1991 zat ik in het leger, bij de MP aan het Belgisch parlement, en werd hij verkozen tot parlementslid. Ik zag hem bijna dagelijks. Hij woonde in Wemmel. Hij is altijd in die buurt blijven wonen, hoewel hij van Brugge was.

Wat betreft nu het kansen-mirakel in oktober 2017. Ik lees het Wikipedia-artikel over Van Rossem. Hij was nog altijd ex-miljardair. Ik sla mijn laptop dicht. Rond 14u was dat. Ik ga te voet naar de Carrefour in de Alfons Pieterslaan in Oostende. Wat ik dagelijks doe. Ik koop wat ik nodig heb en ik ga naar de kassa en wie staat voor mij met een potje aardbeienconfituur van Materne?

Ongelooflijk. Oké, ik vernam later dat hij in 2017 kortstondig in Oostende woonde. Dat maakte het iets minder spectaculair. In 2018 was hij al weer weg naar Sint-Katelijne-Waver. Maar ik wist dat allemaal niet toen en meende dat ik een mirakel meemaakte. 

Guyken

Nu ik merk dat ik in 2018 geen enkel bericht heb gepost denk ik aan al die dingen die ik had willen zeggen en het zijn er verdomme veel. Bijvoorbeeld over de Belgische gemeenteraadsverkiezingen van 2018 en de grote winnaar uit Ninove.
Ooit was Charlie Hedo uiteraard een beloftevol politicus. In 1991 was ik kandidaat voor de provincieraadsverkiezingen. Guyken D'Haeseleer ook. Voor dezelfde partij. Guyken woonde in Nederhasselt en ik in Sint-Lievens-Esse. Met mijn koersfiets stond ik op 5 minuten bij hem in de tuin. Om maar te zeggen: vergelijkbare kandidaten.

Charlie Hedo behaalde 750 voorkeurstemmen.
Guyken D'Haeseleer 450 voorkeurstemmen.

We zaten samen bij de Volksunie, alle twee jonge honden in het arrondissementeel bestuur VU-Aalst. Hij stapte over naar Vlaams Belang, maakte carrière dankzij of ondanks zijn racistisch discours. Charlie Hedo vulde zijn zakken niet en bleef de filantroop die hij was. Geen dank.

Iets minder porno

Als antwoord op de herhaalde kritiek dat zijn schilderijen te snel zouden geschilderd zijn, schreef Van Gogh aan zijn broer Theo iets in de trant van: ik ga daar niet mee akkoord en daarom heb ik er vandaag twee nog sneller geschilderd.

Zelf maak ik gelijkaardige dingen mee. Een vriend die het goed met me voor heeft vroeg zich af of ik niet nog meer zou verkopen als ik iets minder porno, iets meer verhaal en intrige in mijn por ... novelles zou verwerken. Nu heb ik enorm veel lezers die nooit zullen toegeven dat ze iets van mij hebben gelezen. Maar het omgekeerde bestaat ook: diegene die zeggen dat ze een pornovelle lazen maar enkel naar het prentje op de cover hebben gekeken.

Alle geilheid op een stijve: een pornovelle zonder verhaal, spanning, intrige, verrassing ... bestaat niet. Hoe zou dat er moeten uitzien dan? Zoiets als: twee mensen deden hun kleren uit en ze begonnen te poepen, likken, lekken, rimmen, vingeren, neuken, kontneuken, fisten, leuteren, kutten, tetteren, memmeren, spuiten, squirten, pissen en kakken tot ze klaar kwamen. Einde.


Over te snel schrijven

Van Gogh schreef aan zijn broer Theo als antwoord op de hier en daar klinkende kritiek dat sommige schilderijen te vlug geschilderd leken te zijn, iets in de trant van: aan zij die zeggen dat dit of dat te vlug geschilderd is kan je antwoorden dat zij te vlug hebben gekeken.

Nu wil ik me wel vergelijken met Van Gogh maar op dit vlak maak ik niet helemaal hetzelfde door, namelijk dat er heel weinig tot geen lezers zijn die durven beweren dat mijn pornovelles te vlug geschreven zijn. Nochtans valt er iets voor te zeggen, alleen, ik heb niet zo veel tijd meer om de duizend verhalen die in mijn hoofd zitten op papier te krijgen.